شعری از حسین پناهی

سپهر را من نیلگون شناختم.

چرا که همرنگ هوسهای نامحدود من بود.

خدا کران بی کران شکوه پرستش من بود،

و شیطان، اسطوره  تنهایی اندیشه های هولناک من.